У першую чаргу з масавым тэрорам сутыкнулася яўрэйскае насельніцтва. У адпаведнасці з расавай "тэорыяй" і цэлым шэрагам планаў, прыемных ў нацысцкай Германіі, габрэі як народ падлягалі поўнага знішчэння.

Паводле акту Спецыяльнай Следчай Камісіі №5 аб масавым знішчэнні нямецка-фашысцкімі захопнікамі яўрэйскага насельніцтва г. Гомеля ад 12.11.1944 з першых дзён уварвання ў Гомель гітлераўцы ўстанавілі ў горадзе жорсткі акупацыйны рэжым. Расправіўшыся спачатку з партыйна-Савецкім актывам і іх сем'ямі, фашысты і іх памагатыя прыступілі да пагалоўнага знішчэння яўрэйскага насельніцтва Гомеля.

Па загадзе першага ваеннага каменданта горада оберлейтенанта Шверха ўсіх габрэяў прымусілі насіць зневажальныя жоўтыя нашыўкі. Затым забаранілі ўсякія сувязі і сустрэчы з гамяльчанамі негабрэйскай нацыянальнасці — з беларусамі, рускімі, украінцамі і інш пад пагрозай смерці габрэям забаранілі з'яўляцца на вуліцах горада.

Крыху пазней фашысты восенню 1941 года арганізавалі ў розных частках Гомеля 4 гета. Гета размяшчаліся на тэрыторыі прадмесця горада Манастырок; у бараках (былых казармах ваеннага вучылішча Чырвонай Арміі) на вул.

У гэтыя гета сілай зброі было сагнана каля 4 тысяч грамадзян яўрэйскай нацыянальнасці: старых, жанчын, дзяцей.

Бо адзінай мэтай стварэння гета было далейшае знішчэнне яўрэяў, ва ўсіх гомельскіх гета былі створаны невыносныя ўмовы жыцця: вельмі цесныя памяшканні, антысанітарыя, адсутнасць медыцынскай дапамогі і элементарных выгод былі характэрныя для ўсіх чатырох гета. У аднамеснай пакоі звычайна жылі сем і больш чалавек. Колькасць вязняў гета хутка скарачалася з-за хвароб, голаду, пераводаў у турму і забойстваў яўрэяў. За час утрымання арыштаваных у лагерах ім ніякіх прадуктаў не дастаўлялася. Цэлыя групы арыштаваных паміралі з голаду. Адначасова з гэтым немцы і паліцыянты зладзілі сапраўдны пагром усіх гарадскіх кватэр габрэяў. Усе габрэйскія маёмасць падвяргалася разграбленню.

Дні 3 — 4 лістапада 1941 сталі апошнімі днямі жыцця вязняў гомельскіх гета. Безабаронных жанчын, старых і дзяцей гітлераўскія каты расстрэльвалі ў супрацьтанкавай рове каля сядзібы машынна-трактарнай майстэрні (МТМ), у лесе ў д. Лешчынец і на 9-м кіламетры шашы Гомель—Чарнігаў, у супрацьтанкавай рове каля в. Чырвонае. Усяго было расстраляна < strong>не менш < / strong>4 тыс. чал.

З паказанняў былога члена Айнзацкаманда 8, Губерта с.:

Пасля таго як ахвяры прывозіліся на грузавіках да месца расстрэлу, якія чакаюць расстрэлу павінны былі заставацца на зборным пункце паблізу рова і падводзіліся затым індывідуальна да расстрэльнага рова. Там яны забівалі адзінкавым стрэлам з аўтамата. Камандзір расстрэльнай каманды, наколькі я памятаю размяркоўваў стралкоў толькі ля ямы. Часам у яме знаходзіўся яшчэ адзін [член расстрэльнай каманды], каб расстаўляць ахвяр па сваіх месцах і акуратна складаць трупы. Са зборнага пункта можна было бачыць працэс расстрэлу. Я быў уражаны мужнасцю габрэяў перад тварам смерці. У асноўным яны ішлі спакойна да ямы. Вядома, жанчыны і дзеці плакалі і крычалі, асабліва калі ад іх забіралі іх родных і вялі да ямы. Я таксама ведаю, што ахвяры, пакуль яны былі разам са сваімі сем'ямі, маліліся.

Маці з груднымі дзецьмі на руках спрабавалі ў яме кідацца па-над сваім дзіцем, каб абараніць дзіця. У гэтых выпадках спачатку маці забівалася стрэлам у патыліцу, а затым грудное дзіця выцягваўся з-пад маці і таксама расстрэльваўся».

Частка трупаў савецкіх грамадзян, расстраляных і закатаваных у перыяд нацысцкай акупацыі былі выяўленыя ў лістападзе 1958 года падчас будаўнічых работ каля завода «молат» па вул.